گزارش انجمن علمى روان‌پزشكان ايران درباره‌ى:
«طرح تخمین نیروی انسانی تخصصی (روان‌پزشک) برای تشخیص و درمان اختلالات روان‌پزشكى و مدیریت تیم‌های درمانی»
گزارش انجمن علمى روان‌پزشكان ايران درباره‌ى:
«طرح تخمین نیروی انسانی تخصصی (روان‌پزشک) برای تشخیص و درمان اختلالات روان‌پزشكى و مدیریت تیم‌های درمانی»
به دنبال بحث‌های مکرر جامعه روان‌پزشکی در مورد روند رو به رشد تعداد روان‌پزشك و شرایط شغلی آنها در کشور، هیأت‌مدیره انجمن علمی روان‌پزشكان ایران بعد از برگزاری جلسات متعدد با کارشناسان این حوزه و از جمله هیأت ممتحنه بورد روان‌پزشکی نظر خود را به شورای کميسیون تخصصی وزارت بهداشت ارائه نمود.
در این گزارش، ضمن اشاره به پایه‌های ساختاری سیستم سلامت و اهمیت نیروی انسانی و روش‌های مختلف تخمین نیروی انسانی از جمله:
الف- روش‌های مبتنی بر نیازهاى خدماتی با توجه به تنوع بیمارى‌ها، تعداد بیماران، سیستم ارجاع مناسب و تعداد کنونی روان‌پزشک در کشور؛
ب- تخمین بر مبنای مقایسه با آمارهای بین‌المللی (پروفایل‌هاى کشوری سازمان جهانی بهداشت) و طبقه‌بندی بانک جهانی؛ و
پ- مشکل توزیع جغرافیایی کنونی روان‌پزشکان در کشور با توجه به آمارهای موجود در انجمن و وزارت بهداشت
پیشنهادهاى زیر به وزارت بهداشت ارائه شد:
١- با توجه به تمرکز روان‌پزشکان در کلان‌شهرها و توزیع فعلى نیروی انسانی در مناطق محروم، علاوه بر تداوم دوره تعهدات قانونی موظف، نیاز به حمایت از روان‌پزشکان جوان متعهد به خدمات قانونی وجود دارد و صلاح است ماندگاری این گروه به طور جدی از طریق افزایش تسهیلات و روش‌های تشویقی مدنظر قرار گیرد.
٢- نیاز به افزایش روان‌پزشک در شهرهایی مانند کرج و قم وجود دارد؛ تا از تردد بیش از حد بیماران به تهران جلوگیری شود.
٣- ممنوعیت تأسیس مراکز جدید آموزش دستیاری به خصوص در دانشگاه‌هایی که تا کنون آموزش تخصصی نداشته‌اند
٤- لغو مجوز برای آن دسته از گروه‌های آموزشى روان‌پزشکى که فاقد صلاحیت براى تربيت دستيار تشخیص داده می‌شوند یک اولویت فوری است؛ اما گروه‌هاى روان‌پزشکی آن دانشگاه‌ها برای تربیت پزشکان عمومی و روان‌پرستاران بتوانند جذب روان‌پزشک به عنوان عضو هیأت‌علمی داشته باشند.
٥- در صورتی‌که تأسیس مرکز جدید تربیت دستیار روان‌پزشکی با وجود بند شماره ۳ از نظر دبیرخانه ضروری باشد، لازم است از ظرفیت دستیاری دانشگاه‌هایی که تربیت نیروهای فوق‌تخصصی دارند، کاسته و به مرکز جدید اختصاص یابد.
٦- صلاح است روند کاهش جذب دستیار به طور تدریجی و طی یک فرایند ده ساله انجام شود و به جای دستیاران، امکان جذب روان‌پزشك درمانی برای مراکز دانشگاهی جهت پاسخگویی به نیازهای درمانی جامعه فراهم گردد.
٧- در رشته‌های گوناگون تخصصی پزشکی از جمله روان‌پزشکی، نیاز به تعادل در نسبت جنسیتی دستیاران ورودی وجود دارد. ضروری است جهت پاسخگویی مناسب به نیاز حال و آتی جامعه، تدبیری برای نسبت جنسیتی مطلوب در پذیرش این رشته، بدون افت کیفیت دستیاران ورودی، اندیشیده شود.
٨- اگرچه با تمهیدات فوق از جمله توزیع بهتر روان‌پزشکان و استخدام تعداد مناسب در مراکز مختلف درمانی و آموزشی، زمان بیشتری برای رسیدگی به بیماران وجود خواهد داشت، بدون تعرفه مناسب کیفیت خدمات روان‌پزشکی به میزان مطلوب بالا نخواهد رفت. روند تدریجی کاهش جذب دستیار، زمان کافی را در دسترس سیاستگذاران قرار خواهد داد تا اصلاح تعرفه‌ها انجام شود.
٩- مدیریت افزایش بدون برنامه تعداد روانشناسانی که مایل به دریافت مجوز فعالیت از وزارت بهداشت نیستند و وزارت بهداشت نیز اجازه نظارت بر مداخلات بالینی و تعرفه‌ی آنها را ندارد، باید در دستور کار قرار گیرد. از آنجاکه تولیت درمان با وزارت بهداشت است، بى‌شک بهتر است فعالیت روانشناسان بالینی و سلامت تحت نظارت و پوشش وزارت بهداشت و سازمان نظام پزشکی قرار گیرد.